Flóki

Verdrietig maar mooi...
Vandaag was ik op verzoek van de familie met Flóki "in uniform" bij het afscheid van een oudere dame. Flóki betekende veel voor haar. Ik zie het dus ook als een stuk waardering van de familie dat ze me dit gevraagd hebben.
Flóki heeft tijdens de plechtigheid keurig doodstil met haar koppie naast de roos onder mijn stoel gelegen, of ze wist waar het om ging. Aan het einde van een ontroerend mooi, waardig afscheid kregen we zelf de gelegenheid om nog even afscheid te nemen. Flóki heeft nog een paar tellen stil voor de kist gezeten toen ik de roos neerlegde, waarna we doorliepen naar de ruimte waar we konden condoleren. Toen er koffie geserveerd werd, lag Flóki weer rustig onder mijn stoel. Daar kwam ineens een abrupt einde aan.... ze zat ineens rechtovereind naast mijn stoel zoekend rond te kijken, ze hoorde duidelijk iets. Wat dat "iets" was, was mij ook heel vlot duidelijk. Ze hoorde vogelgeluiden die haar (en mij) zeer bekend voorkwamen, het was het vogeltje dat ze kende van de woonkamer van haar vriendin, dat geluid maakt als er iemand langsloopt/beweegt. Na een commando af, ging ze liggen, maar bleef zoekend rondkijken, helaas, ze zal het nu zonder de aanwezigheid van haar vriendin moeten doen.
Fijn dat deze lieve dame zo'n warm, ontroerend mooi en waardig afscheid heeft gehad. Wij zullen haar missen.